Vandaag weer eens aandacht voor één oud-leerling: Boris Walet. Hij was van de ‘klas van 1995’ en behaalde dat jaar zijn vwo-diploma met tekenen in zijn pakket. Een van de redenen dat Boris hier in de picture staat: zijn totaal eigen wijze van werken, een tekenstijl die zeer herkenbaar is, een grote mate van weten wat hij wil/eigenwijzigheid, en het vermogen een opdracht ‘naar zich te te trekken’, d.w.z. ècht zìjn interpretatie er aan geven.
De meeste posts in dit blog schrijf ik met trots en tevredenheid: door het op te schrijven en alle bijbehorende foto’s, filmpjes en artikelen erbij te halen, te selecteren en te plaatsen ga ik terug in de tijd en beleef zo weer opnieuw een stukje van een mooi project of een geslaagde opdracht. Deze laatste aflevering over het tunnelproject wijkt daar van af. Onbegrip, boosheid en frustratie komen weer boven als ik denk aan hoe het uiteindelijk met het tunneltjes schilderen afgelopen is…
Vanaf mijn middelbare schooltijd heb ik eigenlijk altijd al een gezonde hekel aan wiskunde gehad. Ik was er geen kei in op het gymnasium, maar wist, mede dankzij op dit gebied wat meer getalenteerde buurlieden toch meestal wel de schade voor meetkunde en algebra te beperken tot een vijf of een klein zesje. Op de academie was het ook nog niet gedaan met de exacte ellende: beschrijvende meetkunde en perspectiefleer vielen ons tijdens de MO-A studie ten deel, en omdat die vakken op redelijk pittig HTS-niveau gegeven werden, had ik daar nog een hele kluif aan.
