Een school als de KSE kan niet zonder docenten die bereid zijn een stapje extra te zetten om buitenschoolse activiteiten zoals excursies, schoolvoorstellingen, buitenlandse reizen en andere feestelijkheden voor de leerlingen mogelijk te maken.
Zo iemand was bij uitstek in de jaren 70 en 80 mijn collega handvaardigheid en techniek Willem Nagtzaam, een geboren organisator en regelneef. Hij was gedurende vele jaren begeleider van diverse leerlingenbesturen. In die functie organiseerde hij vele schoolreizen (waaronder de 24-uursreizen naar Parijs), (carnavals)feesten, theatervoorstellingen en nog veel meer. Dankzij Willems contacten hebben we bijvoorbeeld enkele malen Urbanus ( toen nog Van Anus) in de beginjaren van zijn carrière op het podium van de KSE-aula mogen begroeten, hetgeen toen al leidde tot hilarische avonden in het Etten-Leurse terwijl in de rest van Nederland niemand hem nog kende.
Vandaag gaat het echter over de geslaagde wereldrecordpoging ‘Klaszitten’ uit 1984. Het toeval wilde dat ik onlangs Esther, een van de deelneemsters aan dit evenement, sprak bij haar pas opgeleverde huis bij ons in de straat. Het was, zoals wel vaker als ik oud-leerlingen ontmoet, een vrolijk weerzien waarbij de nodige herinneringen aan vervlogen KSE-tijden werden opgehaald, waaronder ook een terugblik op deze recordpoging. Ik herinnerde me dat ik nog wat foto’s en krantenknipsels had van deze gebeurtenis. Dat materiaal is hieronder te bekijken en omdat ik destijds zelf voor deze dappere leerlingen ook nog een les mocht verzorgen (aan het begin van de eerste (vrijdag) avond) toen het spul nog redelijk fris was, leek het me wel leuk daarover wat te schrijven.
Het initiatief was afkomstig van een aantal leerlingen uit VWO4, met als gangmakers Dorien Duindam, Kitty Spaan en Marina Snepvangers. Zij kregen collega Willem zo gek om deze monsterklus samen met hen te gaan klaren in het kader van de jaarlijkse Vastenactie waarbij met allerlei activiteiten geld opgehaald werd voor een goed doel. Dat jaar was dat een ontwikkelingsproject in het Tanzaniaanse Turiana.
Om het toenmalig wereldrecord binnen te halen en daarbij een vermelding te verwerven in het Guinnessbook of Records, moesten er gedurende 55 uur allerlei lessen gevolgd worden. In het weekend van 17, 18 en 19 februari 1984 zou dit huzarenstukje volbracht worden. Een gerechtsdeurwaarder van Rosmalen Gerechtsdeurwaarders uit Breda zou toezicht houden op de juiste gang van zaken. Op vrijdagochtend om 08.00 uur ging men van start met een eerste les gegeven door burgemeester Frank Houben die de leerlingen een stukje Staatsrecht bijbracht. Daarna ging het door: met o.a. gastdocent en eigenaar van het destijds gerenommeerde restaurant De Zwaan dhr. Peijnenburg, gastdocenten van de Volkssterrenwacht in Hoeven, een aantal associatieve tekenopdrachtjes van ondergetekende, collega Nederlands Joop van Kats, die zondagnacht een aantal cryptogrammen in petto had voor de op dat tijdstip dodelijk vermoeide deelnemers, en tussendoor de nodige lessen in de gymzaal waarna een verfrissende douche genomen kon worden. Belangstellende ouders, vriendjes en vriendinnetjes konden voor de ramen van de lokalen of op de tribunes van de gymzaal de dapperen komen aanmoedigen om vol te houden.
Esther vertelde me dat er tijdens deze drie dagen best wel heftige momenten geweest waren waarbij men elkaar er ècht door moest slepen, maar dat vooral de dames helemaal weer opleefden bij de binnenkomst van de toen nog jonge (en aantrekkelijke) fotograaf Edwin Smulders die foto’s kwam maken voor een artikel in de Nieuwe Revu. Over publiciteit had men dus niet te klagen. Behalve in de plaatselijke bladen zoals De Stem verscheen er een artikel in landelijke kranten als het Parool en het Algemeen Dagblad en op zaterdagavond rond 11.15 hoorde ik op de radio bij het programma Met het oog op morgen ineens de stem van mijn leerling Kitty Spaan die verslag deed van de recordpoging.
Na de geslaagde afsluiting op zondagmiddag rond 15.00 waarbij ook burgemeester Houben weer present was tolden alle leerlingen dodelijk vermoeid maar voldaan naar huis in de wetenschap dat het streefbedrag voor het goede doel (5000 gulden) behaald was. Bij het toen zeer populaire programma ‘Stuif es in’ van Ria Bremer werd nog eens teruggekeken op deze geweldige prestatie en gingen initiatiefneemsters Marina, Kitty en Dorien behangen met een Gouden Stuiver terug naar Etten-Leur.