Voor Pieter

“People don’t live or die, people just float”.
Bob Dylan: Man in The Long Black Coat,
Album: Oh Mercy, 1989

Tja, je ontkomt er niet aan in deze fase van je leven. Oude vrienden en goede collega’s vallen weg.
Zondagavond 19 maart jl. belde collega Kees Lauwen me op om te vertellen dat ons beider vriend en collega Pieter de Jong die middag overleden was. Pieter is 80 jaar geworden.
De woensdag voor zijn overlijden zijn Kees en ik nog bij Pieter op bezoek geweest in het hospice in Breda waar hij inmiddels opgenomen was. Hoewel sterk vermagerd en verzwakt was hij naar omstandigheden nog redelijk helder en hebben we nog wat gesproken met elkaar .

Pieter is in 1976 als docent handvaardigheid aan de KSE begonnen. In dat vak had hij een L.O onderwijsbevoegdheid behaald na tot dan toe in de autobranche en als barman in de de horeca gewerkt te hebben.
Blijkbaar vond Pieter in de garage of in zijn bar te weinig voldoening, rust of zekerheid om daarin zijn hele leven werkzaam te zijn en koos hij daarom destijds als ‘zij-instromer avant la lettre’ alsnog voor het onderwijs. Dat is hij tot zijn pensioen in 2005 blijven doen met veel plezier en succes.

Zijn passie voor auto’s (‘Het moet maar eens gedaan zijn met dat ordinaire gedoe met die Volvo’s’) en zijn vermogen om bij elke bijeenkomst met zijn verhalen en moppen het middelpunt te worden stammen gegarandeerd uit dat verleden en daar heeft hij mij en vele collega’s talloze malen van doen genieten.
Pieter reed in die tijd in een Matra Simca Bagheera met een fel oranje kunststoffen carrosserie die hijzelf gegoten en gemonteerd had. Als hij in die bak naar de KSE kwam rijden vanuit zijn woonplaats Breda kon je hem al horen als hij ter hoogte van het Liesbos was en wisten we: Pieter is in aantocht.

Het begin van de lesdag was voor mij en de collega’s die op dezelfde gang als wij hun lokaal hadden zoals muziekdocent Theo Klaus steevast een vrolijke start. Ook expressievleugelcoördinator Miel Hoppenbrouwers kwam er steevast even bij staan en onder het genot van een bekertje koffie en een sigaretje vertelde Pieter zijn laatste moppen en begaven we ons vervolgens nog na hikkend van de lach naar onze leerlingen.
In die tijd heb ik veel van Pieter geleerd: hoe je een paard verkoopt aan een dove Belg, dat varkens in het Frans kunnen rekenen, hoe je een tapdansende eend laat ophouden met zijn dansje en nog veel meer waar ik hier helaas niet verder over kan uitweiden.

Toen Pieter, na een jaar handvaardigheid gegeven te hebben, ook toetrad tot de sectie tekenen volgde hij om aan de benodigde lesbevoegdheid te komen de opleiding L.O tekenen in zijn voormalige woonplaats Amsterdam. Als ik het 7e en 8e uur les gaf aan een keuzegroep tekenen van de bovenbouw was Pieter in die tijd ook steevast van de partij om mee te tekenen en te schilderen en zo te werken aan zijn examencollectie. Op die manier heb ik hem mogen helpen en coachen om zijn benodigde onderwijsacte te halen.
Pieter bleek al snel een waardevolle aanvulling te zijn binnen de sectie tekenen.
Als docent tekenen heeft hij samen met Kees het eindexamen op Mavo geïntroduceerd en met zijn eindexamenkandidaten steeds bovengemiddelde resultaten weten te behalen.
Als begeleider van het leerlingenbestuur van de Mavo-bovenbouw verzorgde hij talrijke activiteiten en omdat Pieter een prima fotograaf bleek te zijn heeft hij ook van talrijke ’tekenprojecten’ foto’s gemaakt.

Voor mij persoonlijk en voor mijn gezin werd Pieter een dierbare en trouwe vriend die altijd klaar stond met zijn gouden handjes als er een klus geklaard moest worden aan het huis of aan de auto. Ook privé hebben we veel met elkaar meegemaakt in goede en in minder goede tijden.
Na Pieters pensioen in 2005 verwaterde het contact enigszins en zagen we elkaar bij bijeenkomsten voor gepensioneerden op de KSE of belden we elkaar op onze verjaardagen.
Toen ik een jaar of drie geleden hoorde dat hij ziek was heb ik weer regelmatig telefonisch contact met hem gekregen. Samen met Kees, die in de jaren na Pieters pensioen regelmatig met hem een middagje schilderde of samen met hem een tentoonstelling in de buurt bezocht, ben ik in februari op verjaardagsvisite geweest toen Pieter 80 werd. Bij die gelegenheid hebben we nog mooie herinneringen opgehaald aan de KSE-tijd.

Natuurlijk wisten we dat de bel voor de laatste ronde voor Pieter geklonken had maar zowel Kees als ik hadden niet gedacht dat we zò snel met zijn afscheid geconfronteerd zouden worden.
Ik ga Pieter en zijn humor maar vooral zijn trouwe vriendschap en loyale collegialiteit erg missen maar hij zal altijd in mijn herinneringen en in mijn hart blijven.
Moge hij rusten in vrede.

Hieronder een aantal foto’s van een aantal activiteiten uit ons beider KSE-verleden: