Jammer genoeg hebben Joosen en de Jager de finale van het Leids Cabaretfestival niet weten te winnen maar dat dit gezelschap ( waarin twee oud leerlingen van mij spelen) de finale heeft weten te bereiken en daar een uitstekend visitekaartje heeft afgegeven mag terecht al iets zijn om beretrots op te wezen!
Uit de digitale BN/DeStem van zondag 14 februari:
J en de J 1
J en de J 2
J en de J 3
Hieronder het rapport van de jury over het optreden tijdens de finale gisterenavond:
Joosen en De Jager
Joosen en De Jager is het enige gezelschap dat actief is tussen alle solisten op dit festival: met twee acteurs, een drummer en een toetsenist is het heel wat drukker op het toneel dan bij de andere acts. Daar komt nog bij dat ze voor een zorgvuldige mise en scène hebben gezorgd, met ‘lichttorens’ bestaande uit gestapelde gallons. Dat decor ondersteunt slim deze strakke show, met uitgekiende muzikale elementen en effecten.
De show bestaat vervolgens uit losse scènes over verwante thema’s. Deze voorstelling, Quarter Life Crisis, toont de dilemma’s van de huidige generatie dertigers in de digitaliserende, onzekere wereld van nu. En dus draait het om contractonderhandelingen die lijken op een absurde televisieshow, om het zoeken naar mindfulness, om het ontbreken van een protestgevoel.
De ideeën die ten grondslag liggen aan de scènes zijn vaak goed gevonden. Zo verbeelden Joosen en De Jager het delen van digitale bestanden op een bizarre manier: een engeltje wordt op weg gestuurd met gallons water die het rondgestuurde bestand moeten voorstellen. Hoe zwaarder het bestand, hoe meer water er in de vaten zit. Mooier kun je de milieu-impact van ons computergebruik niet verbeelden: bij ieder bestandje dat we uploaden wordt er ergens op een Amerikaans serverpark een paar liter koelwater over de balk gesmeten. De onmogelijkheid tot contact wordt slim verbeeld door middel van een gigantische selfiestick, die rondzwaait boven het schouwburgpubliek onder de woorden ‘Samen zijn, dat wil toch iedereen’.
Voor het snelle, scènematige cabaret dat Joosen en De Jager maken zijn drie dingen cruciaal: een perfecte uitvoering, een zuivere timing en een hoog tempo. Waar ze in de eerste ronde op het vlak van uitvoering en timing nog steken lieten vallen, waren ze in de halve finale opvallend goed op dreef. Het lukte ze moeiteloos om de zaal mee te krijgen.
De finale was op dat punt nét weer wat minder sterk. Vooral van de podiumverschijning van Jeroen de Jager is de jury onder de indruk. Een ander aspect van de voorstelling kan de jury echter minder overtuigen: het tempo van de scènes. Eigenlijk duren alle scènes te lang: ze beginnen sterk, maar worden zo lang uitgerekt dat ze aan kracht verliezen. Conceptueel verliezen ze daarbij ook gaandeweg aan kracht. Neem het liedje met de refreinregel: ‘Wij protesteren… niet’: het begint als een rake kritiek op het gebrek aan activisme bij de dertigers van vandaag, lijkt dan te knipogen naar de teloorgang van de vakbond en het eindigt met een carnavalskraker. Die drie dingen worden te weinig overtuigend aan elkaar geknoopt.
Wanneer de scènes zo lang worden volgehouden, worden ze op een bepaald moment studentikoos. Vooral de fysieke verschijning van beide cabaretiers wordt dan ongericht: ze gaan dansen of rondrennen. Dat is doodzonde: zulke elementen ondermijnen het rake engagement van Joosen en De Jager. De jury hoopt dat de finalistentour voor beide makers een aanleiding is om het materiaal verder te verscherpen en te vervolmaken.
Een juryrapport met positieve kritiek waarmee je verder kunt! Wie meer wil zien van eerdere artistieke uitspattingen van de twee die ik in de klas gehad heb kan voor speler Sjoerd Joosen hier, hier, en hier terecht. Meer over toetsenist Thijs van Gurp is hier, hier en hier en hier te vinden!
Hier tenslotte nog een dankwoord na de finale van het succesvolle gezelschap!
