Dit is de eerste keer tijdens de zeven jaar bloggen dat ik een bericht liever niet geschreven zou hebben. Vrijdagmiddag 12 april jl. kreeg ik van een zwaar aangeslagen collega Richard Rokx een telefoontje met het droevige bericht dat na een buitengewoon zwaar en slopend ziekteproces van bijna anderhalf jaar onze allerbeste collega en goede vriend Michiel Eikenaar donderdagavond overleden is.
Eind februari zijn Richard en ik nog bij hem thuis in Tilburg op bezoek geweest. Het was een gedenkwaardige visite, met lachen en tranen. We eindigden in een cafeetje vlakbij Michiels huis met een dikke pint. Met een stevige hug hebben we toen afscheid genomen, waarbij we alle drie wisten dat het de laatste keer zou zijn… De herinnering aan dit bezoek zullen Richard en ik tot in de lengte der dagen blijven koesteren.
De trouwe volgers van dit blog zullen Michiel vaak tegengekomen zijn hier. In de vele jaren dat ik met deze grote vriendelijke reus mocht samenwerken is er veel gerealiseerd voor het beeldend onderwijs op de KSE. Zijn inbreng en ideeën voor nieuwe opdrachten waren waardevol, origineel en altijd in de smaak van de doelgroep. De examenkandidaten onder zijn hoede maakten kwalitatief uitstekend werk en ook bij diverse projecten buiten de school leverde Michiel waardevolle bijdragen. Samen met hem heb ik aan de wieg mogen staan van het media onderwijs op onze school en samen hebben wij in eendrachtige samenwerking in een weekje tijd (we waren daarvoor vrij geroosterd) de basis voor het leerplan geschreven wat later trendsettend zou worden in Nederland.
Het was een plezier om met Michiel samen te werken. We hadden aan een half woord genoeg om te weten wat de ander bedoelde en deelden een absurdistisch gevoel voor humor: Hans Teeuwen, Gummbah, Jeroom, je moet er maar van houden, maar wij konden ons er om bescheuren. Om de blijde boodschap van het media onderwijs te verspreiden reisden we stad en land af, van voorlichtingsbijeenkomst hier naar congres daar, vaak in gezelschap van leerlingen, en het was nooit saai, want samen met Michiel viel er altijd wel te lachen. Als docent was hij onovertroffen. Met zijn bekende volume wist hij elke klas te enthousiasmeren en ook leerlingen waar anderen hun tanden op stuk beten aten uit zijn hand. Zijn leerlingen en oud-leerlingen zullen hem dan ook zeer missen.
Ik weet nog precies hoe Michiel jaren geleden op de KSE kwam (het zal zo rond 2001 geweest zijn). Zoals wel vaker bij vacatures nam ik dan contact op met de vakdidacticus van de Tilburgse Kunstacademie, mijn oud-KSE collega Johan Ligtvoet om hem te vragen of er bij de laatste lichting afstuderende studenten ècht goede potentiële docenten zaten. Toen hij me terugbelde was zijn antwoord: ‘Sjaak, ik heb er eentje die nèt zo gek is als jij’. Dat bleek Michiel te zijn en het bleek helemaal te kloppen. Vanaf het eerste moment was er een klik tussen ons en na het sollicitatiegesprek mocht ik hem meteen de ‘Grand Tour’ door de KSE geven. We hebben nog nooit iemand zo snel aangenomen.
Onder de bezielende leiding van Michiel en Richard werd mij door de toenmalige sectie tekenen in 2012 een fantastisch afscheid geboden met een tentoonstelling in de hal van de school en een schitterende animatiefilm. In zijn afscheidsspeech noemde Michiel mij ‘het rossige trekpaard van de sectie tekenen’ en ‘zijn mentor’. Twee kwalificaties die ik altijd ben blijven koesteren en waar ik trots op ben.
Tijdens zijn ziekte hield Michiel zijn talrijke vrienden via Facebook op de hoogte van zijn behandelingen en het verloop van zijn ziekte. Hij deed dat op een unieke en volstrekt eigen onnavolgbare manier: nu eens met een flinke dosis (zwarte) humor, dan weer aangrijpend emotioneel, maar steeds op een wijze die bij ieder diep respect en medeleven opriep.
Het verdriet op de KSE en bij mij is groot, maar is natuurlijk niets vergeleken bij de pijn bij zijn jonge gezin, zijn ouders en schoonouders en de rest van de familie. Woorden van troost schieten tekort bij dit verlies, ik kan alleen maar machteloos meeleven en hen alle sterkte wensen….
MICHIEL, KERELVENT, RUST ZACHT, VERGETEN ZAL IK JE NOOIT!
Foto van Michiel en zijn leerlingen na voltooiing van de Lichtenstein schilderingen op de gang van de expressievleugel
